เมื่อเริ่มต้นเดิน อย่ามองไปไกล จุดหมายของเราอยู่แค่ก้าวเท้า
แต่ละก้าวเท่านั้น สนใจกับแต่ละก้าวให้ดี แล้วที่เหลือมันมาเอง
อย่าไปกังวลกับจุดหมายมากนัก ไม่เช่นนั้นเราจะเบื่อ เราจะท้อ
ใจจะนึกว่าเมื่อไหร่จะถึง เมื่อไหร่จะถึง ทันทีที่เราเริ่มเดิน
ให้อยู่กับปัจจุบันให้ได้ และเปิดใจพร้อมยอมรับทุกอย่างที่เกิดขึ้น
ไม่ว่าจะเป็นแดด ฝุ่น กรวดหินตามทาง ถ้าเราเปิดใจยอมรับทุกอย่าง
มีสติเดินอย่างระมัดระวัง เราจะเดินอย่างมีความสุข
แต่ถ้าใจเราบ่น ใจเราโวยวายว่า ทางน่าจะดีกว่านี้ น่าจะสั้นกว่านี้
ทำไมแดดร้อนอย่างนี้ คำว่าไม่น่าเลย ไม่น่าเลย ใจที่ดิ้น ใจที่ปฏิเสธ
ไม่ยอมรับความจริงนี่แหละ จะทำให้เราทุกข์มาก
ใจที่ยอมรับกับความจริงไม่ใช่ใจที่ยอมแพ้ แต่หมายความว่า
เราพร้อมที่จะเผชิญกับทุกอย่าง ถ้าเรายอมรับมันได้ เราจะมีแรงสู้
เราจะมีแรงเคลื่อน เราจะมีแรงขยับ ใจจะไม่บ่น อย่าลืมว่าเดินอย่างนี้
เราต้องเหนื่อยแค่อย่างเดียว อย่าเหนื่อยสองอย่าง คนเดินไม่เป็น
จะเหนื่อยสองอย่าง คือเหนื่อยกาย และเหนื่อยใจ แต่คนที่เดินเป็น
จะเหนื่อยอย่างเดียว คือเหนื่อยกาย ส่วนใจเขาสบายเพราะเขา
ยอมรับทุกอย่าง อะไรเกิดขึ้นเขาก็ยอมรับ ไม่บ่น ไม่โวยวาย
เขาไม่คิดว่าทำไมมันเป็นอย่างนี้ มันน่าจะเป็นอย่างโน้น มันน่าจะ
เป็นอย่างนั้น ใจแบบนี้กลายเป็นใจที่ชอบวิจารณ์ ชอบวิจารณ์โน่น
ชอบวิจารณ์นี่ คนที่ชอบวิจารณ์ชอบบ่น จะเป็นคนทุกข์ง่าย
ทุกข์เพราะใจตัวเอง……..!